A te słowa się niosą i niosą

I tak miesiące mijają, lata, a mnie dumanie nie opuszcza...
Już dwa dni przed Dniem Mamy dochodziły mnie słuchy, że laurki się tworzą. W piątek po szkole (Dzień Mamy jest w sobotę), ku wesołości dziecka starszego:  Jeszcze dokładnie z bramy szkolnej nie wybiegła, bawiąc przy tym koleżanki i kolegów, woła: "Mamo! Coś mam dla ciebie! Laurkę! Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Mamy!"
- Martyna -mówię - ale ten dzień jest dopiero jutro, kochanie... -  śmieję się
Ale Ta tylko w odpowiedzi również się zaśmiała, wręczyła laurkę, ucałowała i poleciała dalej.
Buziaków to ja dostaję całe mnóstwo, to tak jakbym Dzień Mamy obchodziła cały rok.
Choć naturalnie bywają dni, kiedy buziaków nie ma, są fochy, są krzyki, ciche minuty i trzaśniecie drzwiami.
I zdania padają, które za tymi drzwiami, gdy płacz minie, trzeba przemyśleć na spokojnie.
Bo później, są rozmowy, tłumaczenia, bycie ze sobą i poczucie zrozumienia.
Są chwile ciszy. Pilnuję tego, by to tylko chwile były.
Choć wątpliwości mam nieustanne, czy dobrze postępuję, czy dzieci swych swoim działaniem nie krzywdzę, czy słowo, z moich ust padające -nieprzemyślane- na grunt padło i czy aby nie kiełkuje? Wolałabym aby obumarło. Bo która mama, chciałaby swoim dzieciom źle czynić?
Ja nie chcę.
Jestem mamą, która idzie do przodu, metodą prób i błędów ucząc się bycia mamą, która błądząc poznaje siebie jako mama. Jestem osobą, która ma serce i nim się kieruje.
Wiem, kiedy przesadziłam, kiedy powiedziałam za dużo, wiem jak przeprosić. Ale nie dlatego, że ktoś mnie tego nauczył. Wiem to wszystko, bo TO czuję. Intuicyjnie.
Wiem to, bo kocham.
Napływają do mnie wspomnienia...
Zastanawiam się czy jestem dobrą mamą? Czy zasługuję na to, by być Ich mamą?
Myślę, że tak.
Choć zatroskana jestem, że muszę uczyć się na błędach, sama ze swoimi myślami zostając, wątpliwościami.
Tylko czasem, zastanawiam się, czy aby się nie mylę, i za 20 parę lat, moje dzieci zamiast do mnie w odwiedziny, będą wolały czas spędzać inaczej. Lepiej.
Boję się popełnionych błędów. Bo nie wiem, czy je dobrze naprawiam.
Ale z drugiej strony, są rozmowy, są śmiechy, wspólne zainteresowania, jest zgoda, jest też poczucie istnienia wewnętrznej nici, która nas - mnie i dzieci - wiąże ze sobą. Jest ten błysk zrozumienia. Te spojrzenie, kiedy od razu wiem, że coś się dzieje. Albo, że się nic nie dzieje. Jest tulenie, przebywanie ze sobą, są ciche, pełne miłości minuty.
Nikt mnie tego nie nauczył, nikt mi tego nie pokazał, ja to czuję. Że z dziećmi swoimi trzeba rozmawiać, i zawsze dążyć do tego by je rozumieć. Czuję, że trzeba do zgody dążyć i być przykładem dobroci. Tłumaczyć się ze swojego postępowania, obiecywać poprawę - choćby w duchu te rozmowy odbywać - i z całej siły dążyć do tego, by słowa dotrzymać.
Nikt mnie tego nie nauczył, ani nie doświadczyłam, że słowa piękne, słowa miłości, mają ogromną moc. Sen spokojny zapewniają, czystość myśli umożliwiają, pozwalają osiągnąć to, co na pozór wydaje się nieosiągalne. Nie ograniczają, nie tłamszą.
Widzę po moich dzieciach, że One takie... wolne, nieograniczone. A przy tym wiedzą, kiedy trzeba, kiedy można. Zawstydzą się, kiedy źle postąpią, starają się naprawić. Znają i korzystają ze słów grzeczności, znają moc słów, a kiedy nie... kiedy nie pomyślą... to jestem przy nich ja.
Czuwam.
Chciałabym aby moje dzieci na skrzydłach mojego wsparcia, mogły unieść się do nieba i być w locie ile trzeba.
Chciałabym też bardzo wiedzieć, że kiedy mnie już zabraknie, moja twarz we wspomnieniach, będzie dla nich PIĘKNA.

Tych słów nie jestem wstanie się pozbyć, choć bardzo bym chciała. One są ze mną, mimo, że staram się je po drodze zgubić. Jednak, gdy dzień moich urodzin się zbliża, słowa te krążą nade mną jak czarne kruki, jak sępy, jak utrapienie...
Ta twarz, te oczy i pełne nienawiści słowa "Nie mogę na ciebie patrzeć!!!... przypominasz mi jego rodzinę. Żałuję, że ciebie urodziłam!"... jakie życie może mieć dziecko, kiedy słowa te usłyszy?
W tle zaś, wrzucona do pieca, pochłonięta przez ogień znika laurka z okazji Dnia Mamy