Spokojnie dni mijają

Bardzo szybko minęły dwa tygodnie bez Martyny, dzisiaj wraca z obozu. Spragniona jestem Jej widoku, dawno dziewczyny nie widziałam :) Rozmowa telefoniczna na niewiele się zdawała, choć byłam spokojniejsza, że wszystko jest w porządku, kiedy w końcu udało mi się dodzwonić, trochę stresowały mnie dni ciszy, bo bywało tak, że telefon miała wyłączony, na całe dnie. Potem okazywało się, że była tak zajęta...
A my sami z Przemkiem, na spokojnie, czas spędzamy na wędrówkach po okolicy. Zlikwidowano sklep koło naszego domu, i teraz aby kupić chleb, musimy przebyć ok. 2 km... autem trochę dziwnie, tak mi się wydaje, więc chodzimy na nogach. Chociaż czuję, że będę musiała zweryfikować co nieco, wczoraj na przykład, wyprawa do najbliższego sklepu zajęła nam prawie 3,5 godziny... autem 5-10 minut.. różnicę tę odczułam wczoraj wyraźnie :)

Ale głównie czas spędzaliśmy w ogrodzie, Przemek korzystał z hamaku, niekoniecznie w nim leżąc

Kiedy ja, tańcując w ogrodzie z jego stolikiem, uciekając przed nadmiernym słońcem, zajmowałam się malowaniem. Altana w ogrodzie powstaje, do tego czasu, pozostaje mi kocyk (jak dotychczas), stolik syna wytachany do ogrodu, służy mi jako miejsce pracy. Mąż obiecuje, że lipiec ma być kluczowy dla postępów prac, w naszym ogrodzie.
Tymczasem od prawie dwóch tygodni intensywnie maluję. Intensywnie, to znaczy, na tyle na ile pozwalają mi obowiązki domowe.
Szczegółów zdradzić Wam na razie nie mogę, jedynie pobieżnie, że to na konkurs ilustratorski. Bardzo chciałabym wygrać... Jeżeli się uda, to ilustracje będziecie mogli zobaczyć w książce, jak nie... to szybciej, na blogu.
Choć korci mnie bardzo by się trochę pochwalić, no ale nie można.. jak nie można, to nie można. Trudno ;)

Ilustracje idą mi mozolnie, choć powinno być mi lżej, mając takiego słodkiego pomocnika :)

Ogólnie mam wrażenie, że nic się u nas nie dzieje, takie zwykłe dni, które, gdyby tak patrzeć na nie pod innym kątem, są dniami niezwykłymi :)