Szary Różowy i jasne drewno (rzecz o małym remoncie)

W planach jest jeszcze większy remont, budujemy poddasze, ale póki co, co jakiś czas organizuję remonty mniejsze.
By ułagodzić swoją naturę, która wyrywa się do ciągłych zmian.
No nie lubię stać w miejscu, ku przerażeniu co po niektórych, albo lepiej to ujmując, "co po niektórego" ;) Bo mój mąż tak dla przykładu;  mieszkając w tym domu, od 10 lat zrobiliśmy 10 remontów, z mojej inicjatywy oczywiście. Gdyby to miało zależeć od Niego, to remontów byłoby 0.
Ostatnio napomknęłam, że potrzebuję dodatkowej lampy nad blatem w kuchni, to dosłownie zzieleniał.
Och... ja tę dodatkową lampę będę mieć, muszę jedynie cierpliwie poczekać aż dojrzeje... jak już zzieleniał, to do momentu aż dojrzeje minie dobre kilka miesięcy. Jak uda się ją zamontować do końca tego roku, to sukces będzie ogromny. Oczywiście, jak to u mnie, lampa to nie taka zwykła lampa, tylko trzy kable podpięte osobno i finezyjnie zwisające nad blatem. Przynajmniej będę mieć jasno i nie pociacham się przy krojeniu.
Od kilku lat jesteśmy w "trakcie" remontu, podnieśliśmy dach i "robimy" poddasze. Piszę te słowa w cudzysłowie, bo najzwyczajniej na świecie już chcę żyć bez widoku kartonów, i każda zwłoka z poddaszem doprowadza mnie do frustracji.
I żeby sobie ulżyć, wymyślam remonciki na dole.
Te poddasze to o tyle ważna sprawa, że od niego uzależniony jest dół. A ja już wszystko sobie zaplanowałam, nowe rozmieszczenie pokoi, zrywanie podłogi (zamiast paneli będą deski! :), cegła, drewno, kuchnię trzeba odnowić, bo jak ekipa weszła na górę to sufity popękały... fronty kuchenne nowe...
Zaczęłam już zbierać dodatki na górę, chowam je do wielkiego pudła z napisem Poddasze
W tym pudle mam dwie perełki; drewniane koła zdobyte na targu staroci, w bardzo dobrym stanie, stare ale zadbane, będą służyły jako lampy zwisające na łańcuchach. Na każdym półpiętrze na podłodze będą płytki marokańskie, bardzo bym chciała aby jak najszybciej trafiły do tego mojego pudła :) W pudle jest jeszcze zegar z tarczą postarzaną, z cyframi rzymskimi, o średnicy 80cm będzie wisieć na ceglanej ścianie na drugim półpiętrze.

Doczekać się nie mogę!

 Wychowałam się w pałacu (naprawdę :)) zamiast pokoi zwykłych były komnaty, przestrzenne, nasłonecznione, okna wysokie aż pod sam sufit... i wprost doczekać się nie mogę, że w końcu od podłogi do sufitu będzie u mnie więcej niż 2 metry, które mnie duszą niemal, te komnaty to jednak w krew mi weszły, choć Mąż nazwał to inaczej :).... zwał jak zwał ale będzie przestrzeń i będzie wysoko do sufitu. Tak jak lubię.
Przy kanapie, koniecznie rozkładanej dla gości, będzie stać skrzynia ala barek na wino w stylu kolonialnym (od 2010 mam wybrany model i aż się boję, że kiedy przyjdzie czas by go kupić to zabraknie), a na tym barku... między innymi piękny, rzeźbiony w drewnie pojemnik, z kryształowo drewnianą pokrywką, kupiłam ją na Westwing. Jak ten pojemnik zobaczyłam od razu wiedziałam, że to na ten barek, choć barku jeszcze nie mam... już widzę, jak wyciągam pojemnik z kartonu, delikatnym ruchem ocieram rękoma, by fakturę poczuć, chwytam nabożnie w dłonie i spokojnym krokiem, po schodach idę w kierunku poddasza, do skrzyni. Nachylam się i kładę na drewniany blat, a światło z okna dachowego wpada przez kryształowy uchwyt i rzuca białe cienie.... i nadziwić się nie mogę, że ten mój Mąż nie podziela mojej ekscytacji... Że niby mam się bardziej zajmować ociepleniem czy rekuperacją a nie takimi .... no :)
Mówię Mu, że lepiej wiedzieć, co gdzie ma być... gdzie stać albo na czym... niż nie wiedzieć. Mniej stresu. Ale On jest moje przeciwieństwo, więc rozumiem, że nie rozumie... choć naprawdę, ciężko mi czasami z tą wyrozumiałością. Bo ja Mu mówię, ze serce mocniej zabiło, że światełko nad głową się zapaliło jak cośśśś zobaczyłam, że to jest TO, co szukałam, że CZUJĘ, że to jest idealne na to miejsce... a on w odpowiedzi mówi, że w sercu czuje, że to, co czuje to są kątowniki i wełna.
Więc gdy się zorientowałam, że kolejny rok opóźnienia jest, nie ma szans, bym mogła zaadaptować te wymarzone metry kwadratowe, możecie się domyślić...
Więc sobie myślę tak - musicie wiedzieć o mnie, że przeszkody to ja lubię przeskakiwać, więc dosyć krótko było mi przykro, choć tęsknota jest nadal, bo od wielu lat żyjemy na kartonach i chciałabym już odpocząć, sięgnąć po coś na spokojnie a nie przekopywać się, do czegoś, co jest na samym dnie, pod wieloma pudełkami. Czasami się już odechciewa.
Najbardziej żal mi książek, wszystkie z czasów panieńskich, a mam ich dość sporo pochowane są w dużych pudłach, czasem mam ochotę obejrzeć , wrócić do pewnej książki, i nie raz zniechęcam się na wstępie bo ciężko się dostać...
Więc sobie myślę tak,  że jak już te poddasze zrobione będzie, to Martyna ze swojego pokoju przechodzi do sypialni, którą przerobi się na jej nowy pokój, tam będzie miała od razu garderobę, to taki pokój nastolatki już będzie... przy czym Ona tak bardzo chciała mieć łóżko piętrowe, a wiadomo, że mieć go w nowym pokoju nie będzie, a chciałam spełnić jej marzenie, więc mówię do Męża tak: Posłuchaj, spełnijmy marzenie Martyny, ona te łóżko piętrowe tak bardzo chce,od kilku lat o tym ciągle mówi. Jak już te poddasze będzie (?), to jej nowy pokój zastanie Ją, jak nastolatką będzie, już raczej nie będziemy nic zmieniać, prawda? Ostatecznie ten pokój zostanie... a co byś powiedział, gdybyśmy jej wstawili teraz łóżko piętrowe? Pomyśl... zdąży się nim nacieszyć, zanim przeniesie się do nowego pokoju, a później łóżko te odziedziczy po niej Przemek... no sam przyznaj, ze fajnie to wymyśliłam? No powiedz...
Rozmowa była w grudniu 2016, a w maju 2017 łóżko piętrowe już było wstawione(jakiś cud).
Łóżko sama zaprojektowałam, a znajomy stolarz wykonał. Idealnie się złożyło, bo wcześniej pokój Jej był już za bardzo kolorowy, więc trzeba było przemalować ściany. Trochę żal mi było Arielki i Trytona pod wodą, który kilka lat temu namalowałam na ścianie. Obraz został przemalowany i na jego miejsce namalowałam kropki.
Jeszcze trzeba w rogu przy oknie wmontować szafkę, gdzie mogłaby trzymać swoją drobnicę. Koniecznie z drzwiczkami, żebym nie widziała bałaganu (co oczy nie widzą temu sercu nie żal), który jest naturalnie przypisany do mojej Córy.
Ma to po Tacie.
Myślę, że to dobra zmiana, wprawdzie Martyna ma dopiero 8 lat, ale mam wrażenie, że wyrosła z Haby i Liliputiens. A ten teraz to takie przejście kolorystyczne do ostatecznego pokoju nastolatki;, nadal dziecięce ale już poważniejsze.

Jeżeli Jesteście ciekawi jak wyglądał pokój Martyny i moje malowidło na ścianie, to zobaczyć możecie Tutaj . Oraz początki, kiedy obraz powstawał Tutaj
Swego czasu odczułam brak deski do pisania, u siebie i u Martyny, zawsze kiedy widziałam, że pisze na kolanie a i mnie nie raz zdarzyło się podkładać książki pod kartkę, nachodziła mnie myśl, by nam jakąś deskę sprawić. Ale, że nie mogłam znaleźć nic ciekawego to wpadłam na pomysł, że kupię deski zwykłe i spróbuję namalować jakiś obrazek na nich. Deski przyszły, ale czasu zabrakło na malowanie, a wtedy całkiem przez przypadek w wyszukiwarce natrafiłam na te. Są od Green Gate, piękne. Szalenie ciężko było je znaleźć w polskim sklepie. Uwielbiam motywy drobnych różyczek, więc jak zobaczyłam tę deskę to oczy od razu mi się zaświeciły. Mamy dwie, jedna dla mnie druga dla Martyny. Kupiłam je Tutaj