Droga do spełnienia marzeń - ćwiczenia

Marzy mi się odkąd pamiętam, żeby ładnie malować. Nie, źle sformułowałam swoje myśli. Marzy mi się żeby malować, a w konsekwencji tego, by malunek był ładny. Chodzi o sam akt malowania.

Ale to zawsze były tylko słowa. Po wypowiedzeniu marzenia pochłaniała mnie rzeczywistość, w której na malowanie nie było miejsca. 

Nie mówię tu o braku czasu. Tego czasu niby nie ma, ale.... 

Przypomniały mi się pewne lata...

W liceum pisałam teksty do miejscowej gazety (dziwne, przy moich problemach z ortografią), pracowałam charytatywnie jako wolontariuszka w świetlicach, przy różnych akcjach, m.in. gminnych uroczystościach, przy WOŚP, konferencjach, należałam czynnie do miejscowego klubu młodzieżowego, nawet przez pewien okres do kółka teatralnego, uczyłam się śpiewać i grać na gitarze, dorabiałam na swoje potrzeby to tu to tam, zbierając złom, zioła, owoce. W ciągu 4 lat liceum opuściłam lekcje w szkole tylko 3 razy i to w ostatniej klasie ( nie miałam wyjścia).

W szkole starałam się mieć bardzo dobre stopnie. Jeszcze znalazłam czas by pójść na spacer, poczytać książki.... przesiadując w bibliotece.

Od razu po liceum, pracowałam na pełen etat, po godzinach pracy prowadziłam zajęcia w świetlicy środowiskowej, prowadziłam punkt biblioteczny, studiowałam w dużym mieście. Każde z tych zajęć było w innej miejscowości, a ja nie miałam samochodu, ani za bardzo nie stać mnie było na autobus, bo to co zarobiłam szło na studia. Przez 3 lata, codziennie. Jeździłam rowerem między miastem a wioskami. Gdy świeciło słońce, gdy padał deszcz, podczas burzy, gdy padał śnieg (nie raz w śnieżycy w ciemności, w zimie szybko robi się ciemno, ale mimo to jechałam na swoim górskim zawzięcie, bo wiedziałam, że Ktoś na mnie w tej świetlicy czeka). Raz nawet musiałam iść na nogach kilkanaście kilometrów, bo łańcuch zamarzł. 

Jak słyszę gdy ktoś mówi, że nie ma czasu, bądź gdy te słowa padają z moich ust, to czasem przypomnę sobie te lata... ahhhhh.... 

Pracy się nie boję. Wiem, co to wyrzeczenie,  poświęcenie. 

Ale dobrobyt rozleniwia. 

Teraz gdy jest mi ciepło, mam co jeść, żyję w spokoju, bardzo często zapominam o tym, że jestem w stanie znieść jeszcze więcej i jeszcze więcej wcisnąć w swój "brak czasu". 

A nigdy nie znalazłam owego czasu na to by spełniać swoje marzenia. 

W ogóle o tym nie myślałam. Spełniałam role, nie swoje.

Sądziłam, że studiując spełniam swoje marzenia (a to nic innego jak ego, teraz zdumiona widzę te trzy literki przed nazwiskiem, kiedy wiadome dla mnie jest, że najważniejszy dokument jaki posiadam, to prawo jazdy :), ale byłam w błędzie. Natomiast przy mnie nie było nikogo, kto mógłby mnie nakierować.

I wracają do mnie wspomnienia, kiedy moi rodzice zostali wezwani do szkoły (8 klasa, kiedy rozstrzygało się, co dalej) na rozmowę z panią dyrektor i panią od plastyki... że mam talent, że nie można go zmarnować, że szkoła plastyczna. Że szansa.

Przez 4 lata chodziłam do szkoły handlowej.

I zapomniałam, co mi w sercu gra.

Można przeżyć całe swoje życie i nigdy nie odkryć muzyki w sercu płynącej.

A w moim sercu artystyczna dusza gra. Która budzi się do życia i dopiero się uczy.

Lepiej późno niż wcale.

Dotarła do mnie informacja (w końcu), że marzeniom to trzeba jednak pomóc, by mogły się spełnić... jak same spełnić się nie mogą, a nie tylko mówić, ze się marzy. 

Więc po wielu, wielu latach chwyciłam ponownie za pędzel i spełniam swoje marzenia - ćwicząc malowanie.

Prace: muchomor, gruszka, kaczka oraz Indianin, powstały w wyniku ćwiczeń, nie powstały z mojej wyobraźni; muchomor z encyklopedii, gruszka z naklejki, kaczka z książki o Martynce, Indianin z internetu. Natomiast ananas, to moje pierwsze podrygi rysowania natury. Reszta wyobraźnia.