Co za dzień...

Co chwycę w te ręce, to mi wylatuje, nie chce wejść gdzie trzeba, malowanie idzie jak po grudzie... ja nie wiem, co z tą weną, przychodzi kiedy jej się chce, a nie wtedy kiedy trzeba... Młody za uchem dopomina się tego, tamtego, tu się wylało, tu spadło, stłukło, tu siku i cała reszta, no po prostu udręka, jeszcze jak wróci Młoda ze szkoły to dopiero się zacznie... ten rwetes... Co za dzień! Okropny... gdyby za oknem jaśniej było, może byłoby lżej... a tu nic Nie wychodzi... taki dzień. A o taki dzień chodzi, co nic nie wychodzi, nic nie jest zrobione, bo się nie da, godziny mijają a tu nic, i do łóżka człowiek się kładzie z niczym w zasadzie, i ma poczucie, że do niczego wszystko, że te wszystko o tak, przez palce ucieka, jak woda.
Pomyślałam, że zrobię sobie herbatę, przynajmniej sobie wypiję coś ciepłego, bo zimno. Otwarłam witrynę, na wysokość oczu kubki, same najładniejsze. Nigdy tego nie robię, ale tak mi spasował kubek męża, że sobie go wypożyczyłam, z tym NIE... widziałam, jest wersja damska, muszę sobie taki sprawić... jak już wzięłam się za pożyczanie, to zagarnęłam zaparzaczkę córki, moja jakoś by nie pasowała, przynajmniej się rozweselę, wspólne zaparzaczki też mamy, każdy swoją też, jakby się kto pytał... i tak się potoczyło.
Przypomina mi się sytuacja z Młodą, kiedy nie chciała, nie umiała, nie potrafiła posprzątać w swoim pokoju, strasznie się męczyła, ja razem z nią, proszenie, tłumaczenie nic nie dawało, co jej opróżniłam półki, to do nich wracało wszystko to samo, rozbabrane, nie posegregowane, takie śmietnisko, jak by nie umiała posprzątać raz a porządnie. Dziewczyna jak nic motywacji potrzebowała, więc postanowiłam Jej dostarczyć taką. Powiedziałam, że ma 10 minut na posprzątanie tego bajzlu, a potem jak nie zobaczę efektu w postaci równo ułożonych rzeczy, wyrzucę jakiegoś Pet shopa do kosza!... 10 minut!
I słuchajcie, 10 minut wystarczyło... szok... normalnie. Niby nic Jej w tym porządkowaniu nie wychodziło, w zasadzie godziny (!) mijały na "sprzątaniu"... a tu taka niespodzianka.. trochę motywacji, i jak czysto. I się dało. Posprzątać. W 10 minut.
... Ściągając zaparzaczkę Młodej z relingu, rozmyślałam sobie o motywacji. Bo ile spraw więcej by się do przodu potoczyło, gdyby ktoś tak mnie też motywował, do przodu pchał, kiedy dzień jest na Nie. Bo samej to ciężko na to wpaść, kiedy ów dzień w rękach się rozsypuje....
... Kto by pomyślał, że zwykła herbata może być taka pchająca do przodu? Po niej, to jak lawina potoczyły się losy dzisiejszego dnia. Do herbaty czajniczek, bo jak Młoda przyjdzie z tej szkoły, pewnie by chciała coś ciepłego się napić, więc zrobię więcej, i podgrzewacz koniecznie, by jednak herbata ciepła była. Swoją drogą, super sprawa te podgrzewacze na świeczki, one naprawdę trzymają temperaturę! Jeden tealight  trzyma czajniczek w umiarkowanym cieple do 2 godzin, naprawdę to sporo czasu... słodyczy w domu nie było. I całe szczęście, bo gdyby były, to zapewne o herbatce bym nie pomyślała, więc o lawinie mowy by nie było, a ta lawina to mi dzień uratowała, jak nic. Mam udawane babeczki, takie idealne do zaparzaczki, więc sobie wkomponowałam w układ, i jak zobaczyłam co przede mną leżało, to za aparat chwyciłam... i się zaczęła... lawina...
Porobiłam zdjęcia, nieplanowany post będzie, też całkiem niespodziewanie, naszła mnie myśl, by posprzątać, bo brudno się porobiło.
Już tak mam, że latając ze ścierką po pokojach, wchodzę wówczas w rozmyślaniach w głąb siebie, myśli mnie nachodzą, dzisiejszego dnia, takie:
... że narzekać można, ale potem koniecznie do roboty się wziąć, by jakiś morał z tego był
... że jutro mogę nie zdążyć posprzątać, jutro może już nie być, a głupio byłoby brud po sobie taki pozostawić
... że jak już posprzątam, i będę miała czysto, to sobie usiądę i książkę wezmę, i poczytam... O! Herbatę też sobie zrobię, do tego czytania - i już mam wizję,a w niej ten słodki obrazek.
I tak sobie rozmawiam w tych myślach ze sobą. Gdy już posprzątałam, naleśniki dzieciom zrobiłam, po nich niespodziewanie pomysł spadł, że na spacer. A na spacerze istne szaleństwo, wszystkie rowy odwiedziliśmy, długo nas nie było, zziębnięci i mokrzy do domu bo obiad zrobić trzeba. A obiad w tym dniu dwu daniowy. Jak nigdy. Potem zadanie domowe, jakieś zabawy, czytanie - każdy sobie, kolacja, kąpiel, czytanie do poduszki -  to My, dzieciom.
Jest godzina 23.14, patrzę na zegarek w komputerze, dzieci śpią, kończę pisać post. A może jednak skończę jutro i od razu opublikuję, bo dziś już nie dam rady, chcę jeszcze książkę poczytać... o herbacie nie mogę zapomnieć... herbatka musi być. Czytam kilka kartek i odpływam ze zmęczenia.... Coś cudownego! Taki piękny dziś dzień był, czuję, że go nie zmarnowałam... a tak blisko było.