Do przodu

Gdybym miała wymienić jakieś swoje zalety (co wcale nie nie jest takie łatwe :), to byłaby taka jedna, co pozwala mi iść do przodu, nawet wtedy, kiedy jest źle.
Praca, chęć pracy, jakiejkolwiek.
W okresie jesienno zimowym, dopada mnie nostalgia, dzień jest coraz krótszy, więcej czasu na myślenie, rozpamiętywanie. A jak się tak człowiek weźmie za pracę, tak konkretną, to potem zostaje na koniec dnia wyłącznie satysfakcja. Rozmyślając wyłącznie, pojawia się u mnie ta szpetna myśl, że mogłam lepiej spożytkować dzień.
No więc, najlepiej pracować i rozmyślać przy tym, myśli są szlachetniejsze.
Chcę też powiedzieć, że nie umiem - to naprawdę jest zaleta - użalać się nad sobą długo. Każdemu potrzebny jest taki stan, o ile po nim podniesie się i z nową siłą pójdzie do przodu. Jakieś wnioski pozytywne wyciągnąć...
Więc wyszłam do ogrodu, zakasałam rękawy, powyrywałam chwasty, posprzątałam co nieco przygotowując ogród do zimy, wsadziłam do ziemi chryzantemy, bo po ostatnich przymrozkach, jedynym kolorem w ogrodzie to są wyłącznie odcienie zieleni. Wianek z gałązek płaczącej wierzby uplotłam, będzie stroik na zimę.
Przemek towarzyszy mi we wszystkim, w rozmyślaniu - przesiaduje na parapecie okna i peroruje na głośno - w pracy - posadził ziemniaka wczesną wiosną, w tę sobotę zebrał plony - pomagał skopać grządki.
I jak ręką odciął ten marazm, w który na chwilę popadłam, już mam nowe plany, już część realizuję, przy biurku jakoś ruszyło z pracami
DO PRZODU wszystko ruszyło, już nie stoję w miejscu. Jakże ja uwielbiam ten stan! :)