Pejzaże

Taka refleksja mnie naszła podczas malowania, mianowicie: każdy może to zrobić, tak namalować, przecież to kwestia ruchu pędzlem w odpowiednim miejscu, tylko to! Naprawdę. I to jest do wypracowania, no chyba, że ktoś ma talent.
 Dla przykładu; jak ktoś się zaweźmie i zechce namalować takie jajeczko jak Sylwii się udało a jeszcze nigdy tak nie malował... ale jak się zaweźmie, to... to Mu się uda! Święcie  w To wierzę. 
Bo tu się rozchodzi by spróbować i być upartym, by w przypadku niepowodzenia spróbować raz jeszcze i jeszcze raz, aż do uczucia satysfakcji, że się udało.
... ja miałam inaczej...? Że wzięłam pędzel i ciach ciach z zamkniętymi oczami cudny obrazek mi wyszedł? Nie wyszedł.
A co ja mówię! Nadal tak mam , chociażby róże jakie męczyłam w ostatnich pisankach, a i tak jakiś niedosyt był, choć wszyscy się zachwycali, a mnie te  różyczki tak nie zachwyciły. Chciałam by powstały o tak! Jak za pstryknięciem palca. Tak szybko. Więc sobie obiecałam, że będę ćwiczyć malowanie różyczek tak, aby kwiatuszki wyszły od razu, bez poprawek, by te płatki jak żywe były.
Przypomina mi się matematyka z czasów liceum, był taki moment, że nawet ją polubiłam, a to był czas kiedy się na nią uwzięłam i codziennie ćwiczyłam, rozwiązywałam, uczyłam i nawet nieźle mi ona wychodziła, nawet myśl była, że całkiem fajna ta matematyka. 
Pamiętam też żółtego kanarka, tak mi się spodobał Tweety, że zapragnęłam go narysować, pierwsze próby były żałosne, ale potem z czasem wychodził mi coraz lepiej, aż był taki moment, że miałam uczucie iż mogłabym go malować z zamkniętymi oczami. 
I nie mam złudzeń, gdybym miała talent, to ten Tweety wyszedłby mi przy pierwszej czy dziesiątej próbie, mnie wyszedł przy 60 tej...
Jeszcze ktoś może mi powiedzieć, że wielcy artyści też musieli ćwiczyć i ćwiczyć, nie to, że ja się stawiam koło wielkich artystów... hahaha... chcę tylko dać znać, że w mojej wizji wielki artysta nawet jak ćwiczy, to mu te ćwiczenia naturalnie wychodzą, a ja mam wrażenie jakbym pole orała, motyką, i tylko dlatego, że zawzięta jestem to się udaje
 Musiałam nieźle się natrudzić, testować, malować , i jeszcze raz malować. A pisze to dlatego, że dochodzą mnie głosy, że jak pięknie, że też Ktoś by tak chciał, że talent... no właśnie ten talent. Za bardzo nie wiem o co chodzi z tym talentem... Bo ja to widzę tak: jak ktoś ma talent, to bierze pędzel patrzy na płótno, ma wizję i to wizją w głowie maluje, z rumieńcem na twarzy tworzy cudo, dźwięki wtedy z zewnątrz nie docierają, w uszach rozbrzmiewa własna muzyka, muzyka twórcy, zapamiętale pędzel jeździ, frunie niemal, z taką łatwością obraz powstaje, dzieło sztuki!
A ja? Ja to taki "talent", że patrzę na płótno i nic nie widzę, przynajmniej na razie, między jednym pociągnięciem pędzla a drugim pojawia się myśl, że prania nie włożyłam do pralki i te pranie tak mnie gnębi, że pędzel muszę odłożyć, wyciszyć się też nie potrafię, głosy z zewnątrz docierają do mnie, zwłaszcza "Mamooooo", ktoś może powiedzieć, że taka sytuacja, że gdybym w ciszy tworzyła, to by tak wszystko jak z obrazka, a ja myślę, że nie.
U takiej osoby jak ja, co tysiąc myśli na minutę, myśl goni drugą za ogon łapie, to cisza czy hałas znaczenia nie mają, ja tym pędzlem po wydmuszkach nieporadnie, ale tak się zawzięłam, że malować będę, że się w końcu na nich obrazki pojawiają. I to wcale nie ot tak, tylko w trudach.
A za parę lat, jak w tej zawziętości malować będę nadal, to te dzisiejsze jajeczka kurtyną milczenia potraktuję, choć dziś szalenie mi się podobają i dumna z nich jestem.