Przy biurku kukurydzy malowanie

Ja Wam powiem, na czym mi dni mijają. Choć już pewnie Wiecie.
A więc: dni mi mijają, na doskakiwaniu do biurka i malowaniu po trochę kukurydzy. Aż do nocy.
Że też nie rzucę tego wszystkiego i zajmę się porządnie gospodarstwem domowym!
Jakoś sobie ubzdurałam - choć rozum właśnie mi podpowiada, że słusznie - że jak pozwolę pochłonąć się codzienności bycia mamą głównie, to zwinę się całkowicie w rulonik. Zwinę się. I mogą mnie tutaj chłostać wszyscy, że bycie Mamą, to rzecz święta i najważniejsza, że dzieciom trzeba się oddać póki są małe (bo później będę żałować, gdy z gniazda wyfruną)... tak mnie się wydaje, że jak oddam się całkowicie matkowaniu, to zniknę.
Pisząc matkowaniu, mam na myśli WSZYSTKO. Wszystko to, co trzeba zrobić by dom i cała reszta mogły godnie funkcjonować i jeszcze więcej.
Więc doskakuję tak od 25 października. Zaraz minie miesiąc, ale muszę. Muszę skończyć i zacząć kolejną akwarelę. Szkic, projekt kolejny realizować.
I życzę sobie cierpliwości, by nie zaniechać, choć ciężko czas na te malowanie wysupłać, nie poddać się zmęczeniu, nie rzucić tego, by się rozwijać sobie życzę.
Nie zrezygnować z pasji.
By kiedyś...
kiedyś...
Abym kiedyś mogła nazwać ją pracą.